Arnold Toynbee'nin gösterdiği gibi, tüm büyük medeniyetler dini bir dürtüyle başlar. Ancak orada kalmazlar, tıpkı bir kişinin çocuk kalamayacağı gibi. Orijinal dini dürtüsünün ötesine geçmeyen herhangi bir medeniyet bebekliğe tutunmaktadır. Asla kritik olgunluğa ulaşamayacaktır. Ancak diğer yandan, fantezi dünyasıylaTamamen temasını kaybeden, dini kaynaklarından korkan ve onları bastıran bir medeniyet de aynı derecede kötü durumdadır. Bu, kabul etmekten korktuğu bir geçmiş tarafından takip edilen bir kişi gibidir. Böyle bir medeniyetin tarzı ya "kapalı ve kemikleşmiş" ya da takıntılı bir şekilde moda olur. Ya laik maskelerini kırma riskinden korkuyordur ya da hayal gücünün yenilerini yaratmasına izin veremez. Laikleşme olmadan bir kültür, fantezinin korkunç dünyasında sonsuza kadar el yordamıyla ilerler. Ancak fantezi olmadan bir toplum kendini yenilenmenin içgüdüsel kaynaklarından koparır.
Bireyler gibi, medeniyetler de ne geçmişlerinde saklanabilir
ne de onları reddedebilir. Onlarla yaratıcı bir şekilde yaşamayı öğrenmelidirler. Ne gece dünyasında ne de gündüz dünyasında tamamen var olamazlar. Bir değişime ihtiyaç vardır ve fantezi köprüyü sağlar. Bu bir alacakaranlık veya şafak olgusudur—rüyalara en yakın olan uyanıklık durumudur. Aynı zamanda, yine de tamamen uyanık kaldığımız bir rüya durumudur. Din gibi, geçmişi,
şimdiyi ve geleceği birbirine bağlar ve insanın yaşamaya mahkum olduğu iki dünyayı kapsar.