Richard Louv, “Ormandaki Son Çocuk” adlı kitabında, David Sobel'in “doğal dünyadaki orijinal risk alma deneyiminin binlerce yıldır öğrendiğimiz organik yola daha yakın olduğu ve diğer deneyimlerin bize ulaşmadığı” inancınıTam olarak saptar. kadar derin”. (Louv,0000, s.000) Louv (0000), risk alma konusunda ebeveynlere hitap eden ve erken çocukluk eğitimcileri ve öğretmenleri için de geçerli olabilecek alışılmadık bir tez de sunmaktadır: Çocuğunuzun güvenliğini artırmak için, dışarıda daha fazla zaman geçirmeye teşvik edin, doğada. Doğal oyun, çocukların özgüvenlerini güçlendirir ve duyularını harekete geçirir - dünya ve içinde hareket eden, görülen ve görünmeyen her şey hakkındaki farkındalıklarını. [...] Çocuklarımız için endişelenmek için pek çok nedenimiz olmasına rağmen, çocuklarımızı doğadan gereğinden fazla ayırarak onları tehlikeye attığımız bir durum ortaya çıkabilir, ve bunun tersi doğru - onları doğaya maruz bırakarak şimdi ve gelecekte daha güvenli hale getiriyoruz.” (s. 000) Bu anaokulunda çocukların oyunları, uygun giyindikleri sürece hava durumuna göre sınırlı veya sınırlı görünmüyordu. Sessizce oturmak, kendine ait bir alana sahip olmak ve doğayı gözlemlemek de dahil olmak üzere her zaman bir çocuğun yapacağı bir şey vardı. Bu duygu, Fin doğasından ve kültürel mirasından çok ilham alan Finli yazar ve şair Eino Leino (0000-0000) tarafından yazılan “Barış” (Rauha) şiirinde anlatılmaktadır. Sessizce oturmak, kendine ait bir alana sahip olmak ve doğayı gözlemlemek de dahil olmak üzere her zaman bir çocuğun yapacağı bir şey vardı. Bu duygu, Fin doğasından ve kültürel mirasından çok ilham alan Finli yazar ve şair Eino Leino (0000-0000) tarafından yazılan “Barış” (Rauha) şiirinde anlatılmaktadır. Sessizce oturmak, kendine ait bir alana sahip olmak ve doğayı gözlemlemek de dahil olmak üzere her zaman bir çocuğun yapacağı bir şey vardı. Bu duygu, Fin doğasından ve kültürel mirasından çok ilham alan Finli yazar ve şair Eino Leino (0000-0000) tarafından yazılan “Barış” (Rauha) şiirinde anlatılmaktadır.