İngilizce - Türkçe çeviri (v1.4 yeni)
?İngilizce
One hot afternoon in July my aunt told me that she was going to
England for a year. Her health was not good and she needed a change. As
she talked she was working at a patchwork counterpane. The diamondshaped pieces of silk melted one into the other, red, blue, purple, green,
yellow, all one shimmering colour. Hours and hours she had spent on it and
it was nearly finished. Would I be lonely? she asked me and I said ‘No’,
looking at the colours. Hours and hours and hours I thought.
This convent was my refuge, a place of sunshine and of death where very
early in the morning the clap of a wooden signal woke the nine of us who
slept in the long dormitory. We woke to see Sister Marie Augustine sitting,
serene and neat, bolt upright in a wooden chair. The long brown room was
full ofgold sunlight and shadows of trees moving quietly. I learnt to say
very quickly as the others did, ‘offer up all the prayers, works and
sufferings of this day.’ But what about happiness, I thought at first, is there
no happiness? There must be. Oh happiness of course, happiness, well.
Türkçe
Temmuz ayının sıcak bir öğleden sonrasında teyzem bana bir yıllığına İngiltere'ye gideceğini söyledi. Sağlığı iyi değildi ve bir değişikliğe ihtiyacı vardı. Konuşurken bir yandan da patchwork bir karşı panel üzerinde çalışıyordu. Elmas şeklindeki ipek parçaları, kırmızı, mavi, mor, yeşil, sarı, hepsi aynı ışıltılı renkte birbiri içinde eriyip gidiyordu. Üzerinde saatler harcamıştı ve neredeyse bitmek üzereydi. Yalnız mı kalacaktım? bana sordu ve ben de renklere bakarak 'Hayır' dedim. Saatler, saatler ve saatler düşündüm.
Bu manastır benim sığınağımdı, güneş ışığının ve ölümün mekanıydı; sabahın erken saatlerinde ahşap bir sinyal sesiyle dokuzumuzu uyandırmıştı
>Uzun yatakhanede uyudum. Uyandığımızda Rahibe Marie Augustine'in tahta bir sandalyede sakin ve düzenli bir şekilde dimdik oturduğunu gördük. Uzun kahverengi odaAltın rengi güneş ışığıyla ve sessizce hareket eden ağaçların gölgeleriyle doluydu. Diğerleri gibi ben de çok çabuk
şunu söylemeyi öğrendim: 'bu günün tüm dualarını, işlerini ve acılarını
sun.' Peki ya mutluluk diye düşündüm ilk başta
mutluluk yok mu? Olmalı. Ah mutluluk elbette, mutluluk, peki.